De heren van Ekseption zijn altijd eenvoudig gebleven. Omdat hun platen het beste klonken bij het consumeren van een goeie trip, hadden ze aan uiterlijke vertoning een broertje dood. Dit is de eerste hoesfoto in de geschiedenis van de vaderlandse plaat, waarvan het belangrijkste deel wordt ingenomen door een blinde muur van een seinhuis. Konden ze gauw weer terug naar binnen om verder te blowen.
De firma Hoes kon geen genoeg krijgen van de samenwerking met Amstel. Hier nog een zwaar gesubsidieerde plaat. Elke figurant op de hoes houdt een biertje vast, zet een pijpje aan de mond, zit op een reuzefles of stikt er in.
Zo zou een bloemkool eruit zien als hij kon praten. Maak kennis met Toon Labes: indertijd groenteboer op de Korte Prinsengracht te Amsterdam, en ook kortstondig beroemd op de V.P.R.O.-televisie en op Hilversum III bij Felix Meurders met groenteadviezen en moppen. Zulke moppen zette men toen na een tijdje nog op een langspeelplaat. En zulke platen kocht men dan.
Al tachtig keer stond Henk Wijngaard met een truck op de hoes. De firma Telstar stond voor een onmogelijke opgave iets nieuws te verzinnen. Het was tijd voor variatie. En het werd... een band! En van een tractor notabene!
In Alphen aan de Rijn is niets te doen. Daarom stichtte een groepje Alphense Reli's in 1968 een jeugdkoor. Nadat ze oma's verkleedkist hadden omgekeerd, nog even pozeren voor het troosteloze jeugdjonk en de plaat was gemaakt! Links met lang haar en poepbruin jasje: Arie Rietveld, slagwerk. Voor de rest een eruptie aan paarse, rode, groene roze en gele truinen en slacks. Hallelujah!
Ha - de eerste plaat van de zingende trucker Henk Wijngaard. "Honderd kilo, dat ben ik, met een sjekkie op mijn lip." Van het doen van een bakkie in De Zingende Wielen had de sympathieke chauffeur al gauw genoeg. Hij wilde de wijde wereld in met stem en gitaar. Maar waar nu die gitaar te laten onderweg? Oh ja: onder de ruitenwisser is nog plek!
Het ultrageheime Duo X, hier op de plaat anoniem van achteren genomen, was zo bevreesd voor bekendheid, dat ze ook op deze plaat niet voor de draad wilden komen met hun ware identiteit. Wat overdreven allemaal: de plaat werd toch nauwelijks verkocht.
Het was hoog tijd dat de Gereformeerde Zendingsbond de zwartjes in donker Afrika eens wat beschaving kwam bijbrengen. Red ons, riepen ze op deze hoes tegen de Nederlandse bezitters van een stereo-grammofoon-installatie. Na het zingen nam het gemengde koor de boot, om de inlandse Turkana-mannen snel en fluks op de hoogte te stellen van de atoombom, belastingwetten, AIDS en televisies. O ja: giro 28016.
Wat is er nu mooier dan een LP produceren bij het tienjarig bestaan. De N.V. Alusta te Etten-Leur, dat in de jaren zeventig ternauwernood kon voldoen aan de vraag naar de mateloos populaire ventilatieschuiven, bracht een ode aan de veelzijdigheid van het aluminium met deze LP. Op de hoes ontbreekt het aan niets. Waarom de artiesten in beeld brengen als het ook veel mooier kan. Dus dat is uitpakken geblazen voor de trotse directie: de voorgevel van het markante pand, de indrukwekkende neon-reclame op het dak, de bloembakken te Etten-Leur, de gerafelde vlag der N.V., evenals de riante parkeermogelijkheden. Alusta: nog vele jaren!
Gezellig, kerstmis in huize Towers! Dat zijn vrouw naast hem zit, dan zien we wel. Maar wie zijn die twee mafiose types aan tafel? Is dat links, in licht pak, de jonge Holleeder die net klaar was met het aftimmeren van de loods voor Heineken? En is dat met die bril niet Cor van Hout - net van de MTS af? Towers had warme contacten in de bouw, en die konden met Kerst natuurlijk niet buiten blijven staan.
Het is moeilijk aan te geven, maar een eng gevoel bekruipt je bij deze plaat van Philips. Is het de baby? Die Texas Chainsaw Massacre blik? Dat xylofoon stokje in zijn mond? Die onschuldige maar bij nader inzien toch zeer kwaadaardige vogel ? Moeilijk te zeggen. Millions zullen er wel niet van verkocht zijn. 
Hoe jonger de doelgroep, hoe schrikwekkender de poppen. Net of de firma CNR doelbewust geen interesse had in nieuwe generaties luisteraars. Wat de "leuke geluiden" zijn die kennelijk op de plaat staan, dat blijft maar raden. Een scheet van kabouter Verbrande Handen? Terecht gebaart het meisje: Up my nose!
Geen vrolijke boel, daar in de Petrakerk in Urk. Dat er nog plezier in samenzang was, nadat deze kennelijk niet al te vrolijke Frans flink de hitte van de gramschap over de gemeente had uitgeblazen, dat is welhaast een wonder van de Here zelf.
Of de Monkey from Hell nou Hansje Pansje kevertje moet voorstellen en de roodharige plaspop in feite Jan Huygen is - dat blijft onbekend. Maar dat CNR hele generaties kleuters nachten heeft wakker gehouden met deze Duivelsverzen, dat is wel duidelijk.
